„Słowo 'tajemnica’ jest odrażające w wolnym i otwartym społeczeństwie, dlatego my, jako ludzie, historycznie sprzeciwiamy się tajnym stowarzyszeniom, tajnym procedurom i tajnym przysięgom. Ponieważ na całym świecie działa przeciwko nam monolityczny i bezwzględny spisek, bazujący przede wszystkim na ukrytych środkach, by rozszerzać swą strefę wpływów poprzez infiltrację zamiast inwazji, poprzez działalność wywrotową zamiast wyborów, poprzez zastraszanie zamiast wolnego wyboru. Jest to system, który zgromadził ogromne ludzkie i materialne zasoby, dla zbudowania zjednoczonej i wysoce skutecznej maszyny, która łączy operacje militarne, dyplomatyczne, wywiadowcze, ekonomiczne, naukowe i polityczne. Jej przygotowania są ukrywane, a nie ogłaszane, jej pomyłki są grzebane, a nie publikowane, jej przeciwnicy są uciszani, a nie chwaleni. Żaden wydatek nie jest kwestionowany, żaden sekret nie jest ujawniany.”
– John F. Kennedy, Prezydent Stanów Zjednoczonych, 27.04.1961.
WIELKA DEPRESJA EKONOMICZNA AMERYKI
Dwudziesty wiek był bez wątpienia bezprecedensowym okresem w dziejach naszej cywilizacji. Miał on zarówno swój pozytywny jak i negatywny aspekt. Każda kolejna dekada przynosiła gwałtowny rozwój technologiczny, z drugiej zaś strony wiek ten został również zapamiętany jako ciemny, w głównej mierze na skutek wybuchu dwóch światowych wojen. Jakkolwiek nie oceniając te sto lat, moim zdaniem warto dokładniej przyjrzeć się tej negatywnej stronie, ponieważ nie jest ona tak do końca dobrze rozpoznana. Przede wszystkim warto tego dokonać, jeśli chciałoby wiedzieć dlaczego obecnie żyjemy w świecie niedostatku, mając nieraz wrażenie, że wszystko dookoła nas wywrócone jest do góry nogami. W tym poście zamierzam się skupić na tym jak przebiegało przechwytywanie oraz konsolidacja światowego bogactwa w grupie najbardziej wpływowych osób na planecie. Tamten post skończyłem na roku 1913, w którym to została powołana do istnienia Rezerwa Federalna Ameryki (FED). Wydarzenie to zostało rozpropagowane przez gazety jako moment, w którym stało się możliwe matematyczne zapobieganie wszelkim kryzysom, mających podłoże ekonomiczne. Późniejsza historia pokaże jednak brutalnie, że rzecz miała się zupełnie odwrotnie. To właśnie od tego momentu można było za pomocą różnych posunięć, planować oraz stwarzać depresje ekonomiczne, dzięki czemu przejmowało się tak naprawdę kontrolę nad Ameryka. Pierwszym posunięciem FED było zwiększenie ilości pieniądza w obiegu (w latach 1913-1920 wzrosła o 100%). W skutek tego społeczeństwo, przedsiębiorstwa zaczęły zaciągać masowo pożyczki. Następnie w 1920 wycofano z obiegu część tych pieniędzy, w konsekwencji czego małe banki zaczęły wzywać pożyczkobiorców do natychmiastowego spłacenia kredytów. Spowodowało to upadłość wielu przedsiębiorstw oraz bankructwa 5400 konkurencyjnych banków spoza systemu rezerwy federalnej. W ten sposób międzynarodowi bankierzy zarządzający FED uczynili wielki krok w kierunku utrwalenia monopolu na kontrolę pieniądza w USA. Następna dekada zostanie zapamiętana jako „burzliwe lata dwudzieste”. Przez ten czas FED świadomie „rozpasał” społeczeństwo, zwiększając w latach 1921-26 podaż pieniędzy o około 60%. Ludzie znów zaczęli chętnie brać kredyty, podnosił się poziom życia. Pomimo tego, że rozwijały się interesy, to stawały się one także coraz bardziej zależne od kredytu. W tym czasie już wiele osób alarmowało o prawdziwym charakterze ludzi, którzy mają władze nad kreacją pieniądza w Ameryce. Przed swoją śmiercią były prezydent Theodore Roosvelt ostrzegł społeczeństwo mówiąc: „Ci międzynarodowi bankierzy i interesy Rockefeller Standard Oil kontrolują większość gazet i ich zawartość, aby zmusić do uległości lub do usunięcia ze stanowisk oficjeli, którzy odmawiają wykonania poleceń wszechwładnych skorumpowanych elit, które tworzą niewidzialny rząd”. W sierpniu 1929 Paul Warburg z FED wydał zalecenie aby zacząć powoli zmniejszać ilość pieniędzy będących w obiegu. 24 listopada 1929 nowojorska finansjera wezwała do 24-godzinnego spłacenia zaciągniętych pożyczek (umowa o kredyt margine loan). Maklerzy i klienci musieli sprzedać swoje akcje na giełdzie, aby wywiązać się ze zobowiązań kredytowych. Zabieg ten ponownie wywołał masowe bankructwa i upadłość tym razem ponad 16 tys. banków, umożliwiając kontrolującym FED wykup tych banków oraz korporacji prawie za bezcen. Dzień ten zapamiętany został jako „czarny czwartek”, szacuje się, że przez najbliższy rok wyparowało (uległo konsolidacji w kilku rękach) 40 miliardów dolarów. Śmieszy to, że wielka depresja jest opisywana w naszych szkolnych podręcznikach jako spontaniczne, niekontrolowane zjawisko.
Louis Thomas McFadden, prezes do spraw bankowości i waluty w latach 1921-30, nie miał wątpliwości kto to sprowokował, oskarżając międzynarodową lichwę o spowodowanie krachu: „To nie było przypadkowe. To było starannie zaaranżowane wydarzenie. Bankierzy szukali powodu aby spowodować wśród ludzi rozpacz, aby mogli po niej wyłonić się jako grupa rządząca nad wszystkimi”. Tak naprawdę wtedy po raz pierwszy odbył się pokaz siły jaką może dysponować grupa ludzi, mająca władzę nad podażą pieniądza. Wielka depresja ekonomiczna zebrała ogromne żniwa, głównie wśród zwykłych, ciężko pracujących obywateli. Pracę utraciły miliony obywateli, bezrobocie osiągnęło poziom pond 30%. W świetle tego zaskakują kolejne posunięcia FED. Zamiast zwiększyć podaż pieniądza aby kraj mógł stanąć na nogi, postanowiono kontynuować politykę wycofywania pieniędzy z obiegu ( w latach 1929-33 zredukowano podaż o 33%).
ŚWIATOWY SYSTEM FINANSOWY
Mając pełną władze i kontrolę nad kreacją dolara w USA, międzynarodowa finansjera mogła przejść do realizacji swojego głównego celu – stworzenia światowego systemu finansowego, będącego w stanie zdominować każdy naród na świecie. W międzyczasie gdy bankierzy przejmowali Ameryką, w innych państwach również dochodzili do władzy, poprzez ustanawianie banków centralnych, dominujących nad rządami poprzez kontrolowanie pożyczek dla Skarbu Państwa, manipulacje rynkiem walutowym, dające wpływ na aktywność gospodarczą kraju. Działalność elit zgrabnie opisał amerykański historyk Carroll Quigley, w swojej książce „Tragedy and Hope” z 1966r: „Finansowe centra dążą do stworzenia światowego systemu kontroli finansowej będącego w prywatnych rękach, który będzie w stanie zdominować każdy naród na Ziemi.
Oprócz pragmatycznych celów, siły finansowego kapitalizmu miały inny daleko idący cel, stworzenie światowego systemu kontroli finansowej, trzymanego w prywatnych rękach będącego w stanie zdominować system polityczny każdego kraju i gospodarki światowej jako całości. Ten system miał być kontrolowany w feudalny sposób poprzez banki centralne działające wspólnie, poprzez tajne porozumienia przedkładane na częstych prywatnych spotkaniach i konferencjach. Wierzchołkiem systemu miał być Bank Rozrachunków Międzynarodowych BIS w Bazylei, prywatny bank będący w posiadaniu i kontrolowany przez światowe banki centralne, które same w sobie były prywatnymi korporacjami”.
Zaczęto powoływać instytucje odpowiedzialne za płynne wdrażanie planu zakładającego finansową dominację nad światem. Powstały m.in Rada ds. Stosunków Zagranicznych (CFR), która z czasem przejęła kontrolę nad bankami, fundacjami, korporacjami. Jednym z jej głównych założeń było programowanie ludzi, aby popierali oni międzynarodowy sen o globalnej ekonomii. Za „wierzchołek” światowego systemu bankowego wybrano wspomniany wcześniej, ustanowiony w 1930 roku Bank Międzynarodowej Ugody (BIS), ze swoją siedzibą w szwajcarskiej Bazylei. Stał się on miejscem umożliwiającym prowadzenie międzynarodowej polityki walutowej. Dzięki kontroli wymianie walut, a także złota BIS może dyktować warunki ekonomiczne w praktycznie każdym kraju na świecie. Wyrósł on na ogromny fundusz globalnego rządu oraz instytucje poprzez którą komunikują się i dochodzą do porozumienia przywódcy świata finansowego. Bankierzy mieli już wtedy wszystko przygotowane aby wdrożyć swój scenariusz, zakładający wybuch drugiej wojny światowej, która miała za zadanie umocnić ich władzę, poprzez m.in uzależnianie narodów świata od długu. Druga wojna była im potrzebna również po to, aby po niej wprowadzić szereg korzystnych dla nich praw i regulacji. Ponownie skorzystano wtedy z metody PROBLEM-REAKCJA-ROZWIĄZANIE. Aby sprawdzić jak skuteczne cele osiągnęli wystarczy spojrzeć na zadłużenia różnych narodów przed jak i po wojnie. Dług publiczny Stanów Zjednoczonych w 1940r wynosił 43 miliardy dolarów, zaś w 1950 roku już 257 miliardów (wzrost o 598%). Pomiędzy rokiem 1940 a 1950 japoński dług publiczny wzrósł o 1348%, francuski o 583%, kanadyjski o 417%. Ważnym do uświadomienia sobie faktem jest to, że obie strony konfliktu były finansowane przez międzynarodową finansjerę. Wall Street sponsorował dojście do władzy Hitlera oraz od samych narodzin komunizm w Związku Radzieckim. Wiem, że te informacje mogą być szokujące dla kogoś kto przeszedł szkolną indoktrynację, ale fakty te są mocno udokumentowane. Wraz z zakończeniem wojny świat podzielił się na dwa obozy ekonomiczne: komuniści kontra monopolowi kapitaliści. Wtedy nadszedł czas aby bankierzy wprowadzili swój trzystopniowy plan centralizacji systemu ekonomicznego dla całego świata:
faza pierwsza: dominacja banku centralnego nad gospodarkami całego świata
faza druga: centralizacja regionalnych gospodarek przez organizacje takie jak: Europejska Unia Monetarna, Regionalne Unie Handlowe, NAFTA
faza trzecia: centralizacja światowej gospodarki przez światowy bank centralny, jedna światowa waluta, koniec z narodową niezależnością.
W 1944 r podczas konferencji w Bretton Woods stworzono system walutowy, nakładający na państwa wiele obowiązków w zarządzaniu swoim systemem monetarnym. Powołano wtedy do istnienia Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) – kontrolujący podaż pieniędzy dla świata, a sam dolar stał się rezerwową walutą świata. Ramionami Światowego Banku Centralnego stały się BIS, MFW i Bank Światowy, który obecnie kontroluje (zwiększając i zmniejszając światowe kredyty) stały transfer bogactwa od zadłużonych państw do bankowych spekulantów. Postanowienia z Bretton gwarantowały wymienialność dolara na złoto. Jednak z upływem lat, wraz ze wzrostem podaży dolara, malała ilość złota przypadająca na jednego dolara. Bankierzy osiągnęli swój upragniony cel w sierpniu 1971 roku, kiedy to sterowany przez nich Prezydent Nixon zakończył okres wymienialności dolara na złoto. Od tego momentu FED może bez ograniczeń tworzyć, emitować amerykańskie dolary, ponieważ nie mają one już w niczym pokrycia. Był to katalizator do utworzenia lawiny zadłużenia, ponieważ każdy powstały dolar jest obciążony na starcie długiem. W momencie gdy znikło nałożone przez parytet złota ograniczenie w kreacji pieniądza, możliwe stało się bezprecedensowe w historii, świadome zadłużanie Stanów Zjednoczonych. Zjawisko te występuje dziś już wszędzie, ponieważ banki nie robiąc nic innego poza kreacją pustego pieniądza, bez pokrycia, obciążonego długiem, odsetkami, powodując zubożanie społeczeństw oraz przejmowanie dóbr i bogactw. W następnym poście opiszę mechanizmy jakimi posługują się banki, dzięki którym zniewalają one świat.
Pingback: Nacjonalizacja Centralnego Banku Rosji |