Wszystko jest Jednym

„Pamiętam, jak pewnego razu wyszedłem na spacer po okolicy i odniosłem wrażenie, że wróciłem do domu jako zupełnie inny człowiek. Co prawda moje ciało wybrało się na spacer, ale ten, który myślał, że wykonuje kolejne kroki, nigdy z niego nie wrócił. Byłem świadomy oddychania, poruszania się i odczuwania, ale zupełnie się z tym nie identyfikowałem. To były tylko doznania pojawiające się w bezmiarze przepełnionym miłością. Nie miałem nawet poczucia, że doświadczam czegoś niesamowitego, ponieważ nie utożsamiałem się już z niczym dobrym, złym, ani jakimkolwiek innym. Pamiętam, że miałem wrażenie, jakby ziemia przestała się obracać wokół własnej osi lub czas nagle się zatrzymał. Najbardziej zaskakujące było to, jak dobrze się z tym czułem, chociaż tego nie rozumiałem, ani nawet nie odczuwałem potrzeby zrozumienia, czy też zastanawiania się nad tym.

Wkrótce potem usłyszałem wybuch. Zastanawiając się, czy nie są to czasem wystrzały z broni palnej, uświadomiłem sobie, że coś wybucha w mojej głowie. Nie przestraszyłem się, ale pozostałem otwarty na doświadczenie. Podczas „eksplozji” miałem wrażenie, jakby całe moje poczucie tożsamości wyciekało mi przez uszy niczym ciepłe, przejrzyste światło.

Od tamtej pory nie doświadczałem już siebie jako konkretnej osoby. Po tamtym spacerze całkowicie zniknęły wszystkie punkty odniesienia, które wcześniej służyły mi do definiowania siebie. A jednak pozostało to nieskończone „ja”, które jest niczym innym jak światłością w ludzkiej postaci. To „ja” pojawiło się tu, aby wydobyć na światło dzienne boskość innych ludzi – w ten sposób Wszechświat świadomie rozkoszuje się ekstazą własnej, nieskalanej łaski.

Chociaż to przeżycie mogłoby wydawać się absolutnie niesamowite, to jednak nie miałem poczucia, że na tym kończy się rozwój mojej świadomości. Doświadczałem coraz wyższych wibracji i nie byłem w stanie przewidzieć, do czego mnie to prowadzi. Na tamtym etapie nie zdawałem sobie sprawy, że te przeżycia są tylko wstępem do rozpoznania jeszcze głębszej prawdy, do którego doszło kilka lat później.

W świetle tego zrozumienia, wszystko czego wcześniej się nauczyłem, okazało się zupełnie nieaktualne. Celem tego doświadczenia nie było jednak zakwestionowanie moich wcześniejszych odkryć, które tak bardzo sobie ceniłem, ale przejście na zupełnie nowy poziom świadomości, na którym zachowałem szacunek do odkrytej wcześniej mądrości i wiedzy, ale w żaden sposób mnie one nie ograniczały.

 

W wieku dwudziestu siedmiu lat jedząc kolację w restauracji, doświadczyłem czegoś jeszcze głębszego i bardziej niezwykłego. Nagle wszystko zaczęło się zmieniać. W moich uszach rozbrzmiewały echem głosy rozmawiających w restauracji ludzi, a ja odniosłem wrażenie, że są oni przejawem mojej własnej świadomości, chociaż przypominają aktorów odgrywających sztukę.

Zacząłem obserwować ludzi siedzących przy sąsiednich stolikach. Ich cechy wyglądu i emocje wydawały mi się dziwnie upiększone. Wyglądali tak, jakby zostali uformowani z jakiejś osobliwej, energetycznej gliny. Przyglądałem się i myślałem – Tak bardzo starają się odgrywać swoje role, ale przecież nimi nie są. Miałem poczucie, jakby ukrywali się pod maską ludzkiej tożsamości, ciężko pracując nad tym, aby zachować swój wizerunek.

W tamtym momencie kelnerka przyniosła mi rybne tacos. Zupełnie zapomniałem, że je zamówiłem. Spojrzałem na talerz i ujrzałem wibrujące cząstki energii, które przyjęły postać jednolitego talerza z jedzeniem. Takie same cząsteczki widziałem w stole, w swoim ciele i we wszystkich ludziach w tamtej restauracji. Wkrótce zobaczyłem, że cząstki te tworzą bezkształtny dywan energii, a wszystko zdaje się istnieć we wszechogarniającym, mglistym polu energetycznym.

Zacząłem się śmiać, że w tym samym momencie doświadczam tak różnych doznań. Jadłem rybne tacos, a jednocześnie, na poziomie energetycznym, nie działo się zupełnie nic. Nawet gdy zakochana para śmiała się, dziecko płakało, a kelnerka upuściła na ziemię tace z jedzeniem, nic nie zaburzało tego pola energii, które ujrzałem. Zobaczyłem, że wszyscy ludzie są twórczym przejawem energii – w mniej lub bardziej niezwykłych formach. Obserwując to wszystko, uświadomiłem sobie, że moje „ja” JEST tym polem energii, a zatem każdy człowiek, miejsce i obiekt świętuje swój własny, nieskończony potencjał w formie fizycznej.

Nie miałem przy tym poczucia, że mam jakąkolwiek kontrolę nad tym, co się wydarza. Było to bezpośrednie rozpoznanie „siebie” jako wiecznej Jedności ze wszystkim. Z doskonałym wyczuciem czasu podeszła do mnie kelnerka i zapytała, czy jestem zadowolony ze swojego posiłku. Pamiętam, jak roześmiałem się i odpowiedziałem – Niewiarygodne. Uśmiechnęła się i pospieszyła do kolejnego stolika, a ja oparłem się wygodnie o krzesło, zachwycając się kosmiczną ironią życia.

Pomyśl tylko: tamta kelnerka właśnie nawiązała kontakt z zadowolonym klientem, wokół mnie inni klienci spożywali swoje posiłki i rozmawiali ze sobą, a ja obserwowałem, jak cały Wszechświat ożywa na moich oczach. Uświadomiłem sobie wówczas, że wszyscy żyjemy w swoich wyjątkowych światach, a jednocześnie nawiązujemy ze sobą kontakt w tej samej, wiecznej przestrzeni. To właśnie w tym decydującym momencie poznałem dwoistą naturę prawdy. Zrozumiałem, że w swoim rdzeniu wszyscy jesteśmy jednością, a jednak różnimy się od siebie na poziomie indywidualnym. Nasza duchowa podróż rozgrywa się właśnie między tymi dwiema skrajnościami.

Po tamtym przełomowym objawieniu, moja świadomość wciąż się poszerzała, wykraczając poza wszystko, co kiedykolwiek poznałem lub mogłem sobie wyobrazić. Intuicja podpowiadała mi, abym wrócił do domu i wypoczął. Poczułem, że przez cały wieczór będę integrował to głębokie doświadczenie na poziomie energetycznym.

Zmierzając do samochodu, tak mocno czułem przyciąganie grawitacyjne Ziemi, że musiałem podpierać się o samochody, aby przejść przez parking. Po powrocie do domu natychmiast owinąłem się kocem i na tym postanowiłem zakończyć dzień. Czułem, że moje życie już nigdy nie będzie takie samo, więc pozwoliłem Wszechświatowi zrobić to, co miało zostać zrobione.

W tamtym momencie wszystko stało się nicością, a ja sam przestałem istnieć w jakimkolwiek „zewnętrznym” świecie. Byłem wszystkim i niczym. Co jakiś czas przepływały przeze mnie na przemian fale ekstazy i przerażenia. Przyglądając się tym doznaniom uświadomiłem sobie, że tak naprawdę nie odczuwam ani ekstazy ani przerażenia. To były tylko wspomnienia z mojego dawnego życia, które tak bardzo różniły się od tamtej niezwykłej chwili, że wywoływały w ciele fale sprzecznych emocji.

Następnie uzmysłowiłem sobie, że to poczucie pustki tylko wydaje się nicością w porównaniu do wszystkiego, co pamiętam. W chwili, gdy to zrozumiałem, wyzbyłem się zarówno pojęcia „pustki”, jak i „formy”. Istniała tylko przestrzeń, której nikt nie mógł w żadne sposób utrzymać ani odrzucić – niemożliwa do opisania i zlokalizowania, pozbawiona jakichkolwiek właściwości oraz cech charakterystycznych. Nie było tam lęku, straty, żalu, bólu, presji ani jakichkolwiek idei. W jednej chwili uświadomiłem sobie – Jestem pustką, złożoną z nicości.

Ku mojemu zdumieniu, jedyne, co pozostało, to najgłębsze poczucie jaźni istniejące od zawsze. Nie byłem już osobą, która uparcie przypominała sobie tamtą dawną wizytę w ogrodzie, lecz jaźnią, która uzmysławia sobie – To ja jestem ogrodem boskości. Chociaż przyjąłem postać osoby żyjącej na tym świecie, to tak naprawdę jestem wieczną przestrzenią, z której wszystko powstaje. Bardzo wyraźnie zobaczyłem, że pustka – Źródło wszystkiego – obserwuje wszystko, co istnieje, będąc tym.

Wtedy zamknąłem oczy i zajrzałem w nicość istnienia. Wtedy jak na zawołanie, z cichej głębi tej wiecznej, pustej przestrzeni wyłoniło się spontaniczne pragnienie poznania samego siebie. Nagle ukazał się promień energii i przekształcił pustkę w nieskończone pole światła, z którego wyłonili się wszyscy ludzie, miejsca i obiekty. Te wszystkie sytuacje, właściwości i rezultaty miały się przejawić w niezliczonych wymiarach czasu i przestrzeni.

Byłem więc jednocześnie pustką, pragnieniem poznania siebie, a także polem światła, które narodziło się z tego pragnienia oraz wszystkim, co się w nim znajdowało. Podziwiając piękno formy, dostrzegłem światło w każdym człowieku, miejscu i obiekcie – wszystko przypominało promienie słońca odbijające blask Źródła. W tamtym momencie intuicja podpowiedziała mi – To światło jest duszą Jedności. Dusza Jedności jest jednym JA JESTEM.

Uświadomiłem sobie, że jestem zarówno nicością, z której powstało wszystko, co przejawia się w ziemskiej formie, jak i miłością, która to obejmuje. Wielu ludzi na planecie pragnie przejść przez bramę śmierci i odrodzić się jako światło miłości, a pragnienie to jest głównym celem ścieżki prowadzącej do przebudzenia. Niezależnie od tego, czy jesteś sprzedawcą w sklepie spożywczym, matką zajmującą się domem, dyrektorem, czy też wieloletnim poszukiwaczem duchowym, wszyscy razem dotarliśmy do fascynującego momentu w ewolucji ludzkości, w którym możemy w pełni przebudzić świadomość, pozostając przy tym w swoim ciele. Gdy prowadzi cię miłość, na każdym etapie swojego rozwoju (łącznie ze śmiercią ego oraz zmartwychwstaniem duszy) możesz doświadczać lekkości, współczucia, spokoju i jasności.

Być może moje opowieści pomogą ci pamiętać o tym, że kochanie tego, co się pojawia jest najwspanialszym katalizatorem rozwoju świadomości. Niezależnie od tego, jak głęboko pragniesz dotrzeć, kochanie tego, co się pojawia zaspokoi wszystkie tęsknoty twojego serca i niekończące się poszukiwani doświadczeń duchowych, których nie da się stworzyć wysiłkiem i ciężką pracą.”

Matt Kahn – „Rewolucja Miłości… zaczyna się od ciebie”